Anadolu'nun uçsuz bucaksız bozkırlarında, gökyüzüne uzanan bir tepede, yalnız bir ağaç yaşarmış. Bu ağaç, yüzyıllardır rüzgarların fısıltılarını dinlemiş, gökyüzünün renklerini seyretmiş ve toprağın kokusunu içine çekmiş. Zamanla, bozkırın ruhu haline gelmiş.
Ağacın dalları gökyüzüne uzanırken, kökleri toprağın derinliklerine inmiş. Bu sayede, bozkırda yaşayan tüm canlılarla bağlantı kurmuş. Kuşların cıvıltılarını, hayvanların fısıltılarını ve rüzgarın şarkılarını duyabiliyormuş.
Bozkırın insanları da bu ağaca saygı duyarlarmış. Zor zamanlarında ona dua ederler, dileklerini fısıldarlarmış. Ağaç da onların dualarını dinler, bilgeliğiyle yol gösterirmiş.
Bir gün, bozkıra kuraklık gelmiş. Toprak çatlamış, bitkiler kurumuş, hayvanlar susuz kalmış. Bozkırın insanları çaresizce yağmur duası etmeye başlamışlar.
Kuraklığın en yoğun olduğu bir gün, bozkırın ruhu harekete geçmiş. Dalları gökyüzüne doğru uzanmış ve topraktan derin bir ses yankılanmış. Bu ses, bir fırtına gibi gökyüzünü sarsmış ve gökten yağmur yağmaya başlamış.
Yağmur yağarken, bozkırın ruhu bir şarkı söylemiş. Bu şarkı, bozkırın insanlarına umut ve cesaret vermiş. Yağmur durduktan sonra, bozkır yeniden canlanmış. Toprak yeşermiş, bitkiler filizlenmiş, hayvanlar susuzluklarını gidermiş.
Bozkırın insanları, bozkırın ruhuna minnettar kalmışlar. Onun sayesinde kuraklıktan kurtulmuş ve yeniden huzura kavuşmuşlar. Bozkırın ruhu ise, yüzyıllardır olduğu gibi bozkırda yaşamaya ve onu korumaya devam etmiş.