Ayrılık kelimesinde bir ayraç zaman. Pandemi bir hatıra defteri gibi ayrılığı yazdırıyor bize. Bir yaprak dökümü yaşıyor Dünya. Ne çok insan yitirdik, kelimelerimiz azaldı, sözümüz havada kalıyor. Her ölüm, kendi sokağını yasa boğuyor. Ağlamak, zamanın dışında bir şarkı gibi...
Alışıyoruz. Ölüme, ayrılığa, gidişlere alışıyoruz. Kısılıyor sesimiz. Ben, sesimi alıp yüreğime görmüyorum. Sonra, yalnızlıkta bir kalabalık kayboluyor. Bu mevsimin kendisi bir karamsarlık oluyor..
Alışmak ise gerçeği acil servislik yapıyor. Bir sarkaç gibi hatırlamak ve unutmak arasında gidip geliyoruz. İnsanlık garip bir döngüden geçiyor. Hayatın rutini çoktan bozulmuş. Onca sorunun içinde bazen " yokmuşuz" muamelesi çekiyoruz kendimize.
Kitap sayfaları arasında dolaşıyorum bazen. Bir dejavu düşüyor gözlerime. Tarih ve insan, yalan ve hakikat ilk kez karışıyor bu denli. Toprak ve gökyüzü arasında yürümek istiyorum. Bir cümle inşa etmek için umut arıyorum. Çağın dili ve grameri oldukça sorunlu ve karmaşık.İnsan sanat ve edebiyatan uzak.Durmadan bir hız içinde debeleniyor. Öyle ki kış arefesinde çoktan üşümeye baskamış çocuklar.
Şimdi gökyüzüne baktıkça sözlükten iyi kelimeleri seçiyorum. Her bir kelimenin bulunduğu sayfaya bir ayraç yerleştiriyorum. Gün gelecek belki her kelimeden iyi cümleler, iyi cümlelerden iyi kitaplar, iyi kitaplardan dünyalar kurarız. Çocuklar ve iyi kelimeler birlikte büyür belki....