Kime sorarsan önemli olan insanın iç güzelliği der. Ama insanoğlu dışını beğenmediği birinin, içini merak etmez.
İç güzelliği insan nezdinde makbul olduğu gibi, Allah nezdinde de makbuldür. Peygamber efendimiz “Allah sizin dış görüşünüze bakmaz. O sizin kalplerinize ve amelinize nazar eder.” Buyuruyor. Keza iç güzelliği dünya işleri için aranan bir özellik olduğu gibi, ahiret işleri içinde aranan bir özelliktir.
İç güzellik dilini anlamayan ve sevmeyen yoktur. İyi ahlakın tamamı iç güzelliğini tarif ettiği gibi, kötü ahlak da huysuzluğu, iç çirkinliğini tarif ediyor.
Örneğin; cimrilik bir iç çirkinliğidir. Cömertlik ise iç güzelliğidir. İsrafçılık bir iç çirkinliği iken, tutumlu olmak bir iç güzelliğidir.
Şöyle ki; insanın her ahlak alanında iç güzelliğe sahip olmasını beklemek gerçekçi olmaz. İnsan hatadan beri olmaz. Her iyi insanın bir çirkin yönü vardır. Yüzde elli bir ölçüsü ile hareket etmek en iyisidir ki, bu mahşer ölçüsüdür. Yani yüzde elli bir nispetinde iç güzelliğine sahip insanı iyi bilmeliyiz…
Öte yandan, fiziksel olarak güzel olan insanların daha yetkin, girişken ve zeki olduklarına inanılıyor. Daha üretken oldukları düşünülüyor, bu üretkenlik de daha yüksek özgüvene sahip olmalarına bağlanıyor. Oysaki tüm bunlar, psikoloji alanı altında yapılan geniş kapsamlı bilimsel araştırmaların bulguları ve bize güzelliğin ne kadar önemli bir ayrımcılık bazı teşkil ettiğini net bir şekilde gösteriyor.
Belki de güzelliğe dayalı bu ayrımcılık çoğu zaman bilinçli olmadan yapılıyor…
Sonuç olarak, insanın estetik ayrımcılığının her zaman bilinçli süreç üzerinden “işleyebileceği”. Ama unutmayalım ki bu ihtimallerden sadece biri. Güzel ve çekici olanı kayırma yönünde bir bilişsel önyargımız olduğu gerçeğinin farkında olmak, üzerimize aksi yönde hareket etmeye ve bu önyargıyı ortadan kaldırmaya çalışmaya dair bir sorumluluk yüklüyor…
En azından öncül kriterin güzellik olmamasının ahlaki bir gereklilik olduğu alanlarda!