Ne kadar'da tuhaf bir dünya olduk.
İnsanlar mı tuhaf, dünya mı?
İnsanlık mı kayboluyor yoksa dünya mı git dide yok oluyor.
Nasılda yalnızlaşıyoruz giderek, Nasılda yabancılaşıyoruz birbirimize.
Biz miyiz bu insanlar, Bu konu komşu, bu mahalle, bu sokak. Bu çoluk, çocuk, anne, baba Bu biz miyiz?
Biz ne hale geldik böyle?
Menfaatler yüzünden dostlukların bozulduğu Benlik, senlik kavgalarından yuvaların.
Mal davası, mülk davası derken, Kardeşin kardeşle ölümlük olduğu…
İnternetti, Televizyondu, hazır gıdaydı Derken komşuların unutulduğu.
Bırakın omuz omuza, göz göze gelmeye Korkar oldu tüm insanlar.
Herkesin burnu Kaf dağında oysa Sanırsınız ki parayla satıyorlar Küçücük gülümsemeler, günaydınlar Bir kuru merhabalar. Bilmiyorlar başımızı çevirsek hiç yoklar!
Eskiden bir bakıştan, bir gülüşten titrerdi yüreklerimiz Şimdilerde ise, kızın fiziği, oğlanın para pul Fizibilitesiyle doğru orantılı oldu sevgilerimiz.
Ne olacak sanki iki gün gönlümüzü eğler, Heyecanımız bitince de Yeni heyecanlara çeker gideriz.
Hayatı öğütürüz biz. İnsanı, aşkı, sevdayı, vefayı, dostluğu Arkadaşlığı öğütürüz biz… Ne yazık ki miras karşılığı sevilir oldu anne, babalar Ve yalandan oldu gerçek sevdalar. Sanırım hep katkılı gıdalar yüzünden bunlar Yâda internetten mi acaba neden?
Belki de giderek kaybolan vicdanlarımızdır. Öğütüle, öğütüle un ufak olmuş insanlığımız. Yürekleri daracık bazılarının, Ne sevgi sığıyor içine, nede insanlık. Hayırlı, huzurlu günler dua ile Sevgili Malatya Söz okurları.