Umudu umdum umular arasında,
Acı, boşluk ve de sonsuzluk vardı.
Amaçsız, sevgisiz ve de güvensiz,
Dört duvar arasında karanlık düşlerle…..
Düşündüm insanları,
Nasırlarla yorgun durdu us’um.
Düşündüm insanları,
Ürperdim! dolaşmadı kanım.
Düşündüm insanları,
DÜŞÜNEMİYORDUM Kİ….
Düşündüm insanları,
İnandıkları yaşamsal çelişkileriyle.
Düşündüm insanları,
Doğruları savunamamanın ezikliğiyle.
Düşündüm insanları,
Zifiri karanlıkta acıyla kıvranırken.
Düşündüm insanları,
DÜŞÜNEMİYORDUM Kİ….
Düşündüm insanları,
Babanın ekmek kavgasındaki kaygısıyla.
Düşündüm insanları,
Annenin şiddeti içgüdüsel sezgisiyle.
Düşündüm insanları,
Gelecek kaygısı, var olma korkusuyla.
Düşündüm insanları,
DÜŞÜNEMİYORDUM Kİ….
AYAS Hakkı
İçinde bulunduğumuz yaşam koşulları ne yazık ki bizleri karamsar olmaya zorlamaktadır. Barınacak yerlerinin olmaması, iş ve aş bulamamaları umutları tüketmiştir. İnsanların sokakta gezerken kendi kendine konuşmaları, yüzlerindeki derin öfke ve sinirli görünümleri, geçmişi özlemle yâd etmeleri, gelecekle ilgili hep umutsuz konuşmaları, hayal edemeden sadece ve sadece karnını doyurmak için yaşamaları, gelecekle ilgili kaygıları mutsuzluğa yol açmıştır.
Hiç düşündünüz mü, neden? Son zamanlarda hayvan sevgisi bu kadar artmıştır. Bana göre; insanlarda ki güven eksikliğinden kaynaklanmaktadır. İnsanlar birbirinden adeta kaçmaktadır. İnsanlar duygusuzlaşmış robotlaşmıştır. Sosyal, düşünen, sorgulayan birey olmadan uzak, canlılığını sürdürmeye çalışmaktadır. İnsanlar yaşam heyecanını kaybettiği için tükenmişlik yaşamaktadır.
Sosyal örgütlülüklere dahil olarak, dayanışarak, çeşitli hobiler edinerek,paylaşarak bu karamsarlıkları aşacağımız inancıyla haftayı selamlıyorum….
AYAS Hakkı