Namazı niyazı yerinde bir anne babanın
Sekiz çocuğundan ortancasıydı.
Yani dört numaraydı.
Kendince dört dörtlük bir adamdı.
Oldum olası okumayı sevmedi.
Baba ne kadar "Biraz kuran oku." dediysede dinletemedi.
Sevmedi de sevmedi.
İlk, orta, liseyi hep çift dikiş yaptı.
Ağzı iyi laf yapar, rakıyı muhteşem içerdi.
Mahallenin yağız adamıydı.
Ne o şişeyi incitir ne şişe onu.
Zevkin her türlüsü onda hobiydi.
Bir kendini severdi.
Bir de aynayı.
Başkan olmadan önce bir çok işte çalıştı. Hiçbiri tatmin etmedi.
"Bu işler klasıma uygun değil" diyordu.
Onda yok yoktu.
"Ne iş olsa yaparım." felsefesindeydi.
Sağa dön düşün.
Sola dön düşün.
Telefonu çaldı.
"Alo!"
"Buyrun!"
"Ben Malatya milletvekili."
şaşırdı. Durdu, düşündü, afalladı.
İnanamadı.
"Allah Allah!" dedi içinden.
Heyecan geçti.
Selam, kelam, hal, hatır hürmet o biçim.
"Başkan olmak ister misin?"
"Ne başkanı?"
"Belediye."
"Ama vekilim, ben, tecrübe, tahsil, para, sandık, seçim, oy..."
"Sonra ev, hanım, çağa, çocuk..."
Laf, heyecan bitmeden.
"Boşver sen onları. O iş bizde."
Laf geldi boğazı tıkadı.
Sustu.
Allah razı olsun efendim, sağ olun, var olun.
"Çok düşünme. Bizim partinin adayı sensin ona göre hazırlan."
Telefon kapandı.
Heyecan dorukta.
Şaşırdı.
İnanamadı. Rüya mıydı?
Aynaya koştu.
Baktı.
Büyüdü, büyüdü, büyüdü sığmadı aynaya.
"Başkan, başkan, başkan olacağım."
Hanım şaşırdı, kız şaşırdı, oğlan şaşırdı.
Anlattı, anlattı, anlattı. Aday, parti.
"Ne partisi?" dedi hanım.
"Sosyal miymiş, demokrat mıymış ne?"
Hanım.
"Gavur, ecnebi gibi şeye benziyor."
"Yok, yok, hanım İnönünün partisiymiş."
"Hem boşver sen hele."
"Yahu ben, ben başkan olacağım diyorum."
"Sen gavur, ecnebi diyorsun."
Bir değil, beş değil, on değil sabaha kadar anlatı.
Geliri, gideri, artısı, eksisi falan.
"Vekil aradı."
"Bizim adayımız sensin."dedi
Ev bayram yeri.
Sabah oldu, eş duydu, akraba duydu, elalem, tüm belde duydu.
Gel başkan, buyur başkan, emredersin başkan.
Şansın böylesi kimseye nasip olmazdı.
Dua etmeye başladı.
"Allahım sen büyüksün."
Seçim oldu.
Davul, zurna, halay o biçim kutlama.
En büyük başkan bizim başkan.
Başkan omuzlarda.
Mazbata, hakîm, savcı, vali, kaymakam, koltuk.
Sınırsız hürmet.
Sınırsız hayal.
Kanatlanmış bir kartal.
Tut tutabilirsen.
Araba, şoför, koruma.
Ay, gün, yıl geçti.
Köprünün altında çaylar, ırmak, ırmaklar nehir olmuştu.
Adam da tecrübe o biçim.
Tam bir profesyonel.
Tam sızma zeytinyağı.
Parti kim, vekil kim?
"Ben politikanın kitabını yazmış adamım." diyordu.
Gençliğinde, okey de biliyordu, hep bir jokeri vardı cebinde.
Kızdırmaya gelmezdi.
Jokerin ucunu hemen gösterirdi.
İstifa ederim ha!
Bak geçerim ha!
Dedi, dedi dediğinide yaptı.
Geçti dini bütün müslüman partisine.
Cumayı kaçırmaz oldu.
Oradan iktidar partisine.
Mevki, makam, bakan, başbakan.
Para o biçim kat kat.
İki ucu keskin bir bıçak.
Vatan, millet, cami, ezan.
Allah bir sefer yürü ya kulum demişti.
Belde mahalle, mahalle sokak olmuştu.
Eee iktidar bu, pasta büyük ganimet bol.
Ve lakin ortak ta bol.
Aç kurtlar sofrası.
Deniz değil, okyanus mübarek.
Su derin, dalga büyük.
Ne tecrübe ne zeytin yağı ne şark işi...
Titanik olmak lazım, megalodon olmak lazım, balina olmak lazım.
Kanat düştü, ıslandı, çekildi.
Boğulmaktan iyidir dedi.
Teselli bu ya.
Tam tesellisi düşecekken.
Tam umut kaybolacak ken.
Yine telefon, yine vekil, yine aynı parti, yine adaylık.
Yine ana muhalefet.
Bir anda bin fikir geçti aklında.
İktidar, muhalefet, para, deniz, okyanus, itibar...
"Of be!" dedi.
Ayna dedi, umut dedi, nur dedi.
Bu sefer "Ama vekilim."
"Demokrasi, delege, parti, ön seçim, rakip." dedi.
Cevap aynı.
"O iş tamamdır. Olmuş bil."
"Bize güven,gerisini merak etme sen."
Merak etmedi.
Güvendi.
Demokrasi sınavını Allah'ın izniyle (vekilin) geçti.
Hem de zaferle.
Aday oldu.
Ailecek hem de. Dört koldan.
Yağmur, çamur, kış koş başkan koş.
Umutlandı.
"Onların parası varsa, bizim de Allah'ımız var dedi."
"İktidar onlardaysa tecrübe bizde."
"Maşallah."
"Avukatımız, mühendisimiz, mütahitimiz, tücarımız var." dedi.
Dedi, dedi, dedi...
Umut büyüdü.
Ayna küçüldü.
Kırıldı.
Ah dedi demokrasi.