İnsan, kaybedince anlıyor bazı durumların değerini. Maalesef ki ben de bu sözün hükmünü unutunca anladım. Ne garip değil mi? Bazı şeylerin değerini yaşarken anlayamıyoruz. Onun değerini anca kaybedince anlıyoruz.
Bu durum hakkında çoğu kişi benimle hemfikirdir. “İnsan, unutur bazı gerçekleri. Çünkü insan unutunca insandır.” Bu söz aslında bir çok davranışımızın özeti niteliğindedir. İnsan olarak, hayatımızda bir çok şeyi unutuyoruz. Sonra da unuttuğumuz o şeyin pişmanlığını yaşıyoruz. Aslında yaşadığımız o pişmanlık, hayatımızda değerini sonradan anladığımız durumlar içindir. Örnek vermek gerekirse; sağlığın değerini hastalıkta, varlığın değerini yoklukta ve yaşamın değerini ölümde anlamak gibi.
İnsan, kaybedince anlıyor bazı durumların değerini. Çünkü insan unutunca ve kaybedince insandır. Bu yüzden, yaşamın değerini yaşarken fark edelim. Ölüm kapıya gelince değil. Unutmayalım ki; “yaşam, anlardan ibarettir.” Yaşadığımız bu ana, keşkeler bırakmak yerine iyikiler bırakmalıyız. Çünkü hayat keşkelerin telafisini yapamayacağımız kadar kısadır. Bu kısacık hayatta yaşadığımız anın değerini bilerek yaşamalıyız.
